Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μια όμορφη παραλία.
Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.
Ωστόσο, σε κάποια σημεία της άμμου
υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.
Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε
όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν
οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...
Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα,
καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ο Χριστός τον εγκατέλειπε
σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...
Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας...
Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σΈσένα,
ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.
Πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν
περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;
Και ο Κύριος απάντησε...
Παιδί μου, ποτέ δεν σε εγκατέλειψα.
Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο,
ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου.
